«Κείνη τη νύχτα σταμάτησαν να ουρλιάζουν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι»

Από μικρή θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε, για να διακριθείς και να πρωτεύσεις στη ζωή σου να μην πάψεις ποτέ να ονειρεύεσαι και να προσπαθείς. Με αυτές τις συμβουλές κατάφερα να τελειώσω το σχολείο, το πανεπιστήμιο και τώρα να βρίσκομαι ένα βήμα πριν αποκτήσω το μεταπτυχιακό μου. Πάντα άκουγα ότι οι νέοι είναι το μέλλον του τόπου τους, θα διδαχθούν από τους παλαιότερους και θα προσφέρουν ακόμα περισσότερα. Η ερώτηση μου εμένα είναι, ποιο μέλλον ακριβώς;

Σε ποιο μέλλον ακριβώς θεωρούν κάποιοι ότι μπορούμε να επενδύσουμε και να προσφέρουμε; Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η οικονομική κρίση που δημιουργήθηκε στη Κύπρο κατάφερε όχι μόνο να διαλύσει το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, αλλά και να φέρει μια σωρεία από κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Το οικονομικό πρόβλημα μπορεί να είναι μεγάλο, αλλά είμαι αισιόδοξη θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί. Δεν πιστεύω όμως το ίδιο και για την κοινωνική ζωή της χώρας, γιατί απλά δεν θα γίνει όπως πρώτα. Οι επιπτώσεις λόγω της κρίσης είναι πολλές. Η κυριότερη είναι η ανεργία, που αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς και το μεγαλύτερο ποσοστό βρίσκεται στις ηλικίες μεταξύ των 20 μέχρι και 29 ετών.

Είναι να αναρωτιέται κανείς. Αυτό είναι το μέλλον που ονειρευόμαστε; Ένα μέλλον μάλιστα που δημιούργησαν άλλοι για μας, αλλά εμείς καλούμαστε να διορθώσουμε και σταθούμε ξανά στα πόδια μας; Ζούμε σε μια αβεβαιότητα και βλέπουμε ότι οι κόποι των γονέων μας και οι προσπάθειες μας τόσα χρόνια, βρίσκονται απλά πάνω σε μια κόλλα χαρτί, σε μια κορνίζα, πάνω σε ένα τοίχο.

Καθημερινά, παρακολουθώ στις ειδήσεις και στις ενημερωτικές εκπομπές τους πολιτικούς και άλλους «ειδήμονες», οι οποίοι μιλάνε συνεχώς για λιτότητα, αισιοδοξία και πως πρέπει να στηρίζουν τους νέους γιατί είναι το μέλλον της χώρας.

Όταν βλέπω αυτούς τους ανθρώπους στη τηλεόραση, μου θυμίζουν τους δάσκαλους και τους καθηγητές που είχαμε στο σχολείο που μας συμβούλευαν για το τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, μόνο που εδώ υπάρχει μια εξαίρεση. Αυτοί που τώρα δίνουν συμβουλές, είναι αυτοί που πράττουν τα αντίθετα στη πραγματικότητα.

Μιλούν για ενότητα, για συνειδήσεις και καθαρότητα και είναι αυτοί που συνεχώς διαπληκτίζονται και αλληλοκατηγορούνται για το ποιος τελικά φταίει για τη κατάντια της Κύπρου. Μιλούν για μέτρα λιτότητας και περικοπές και κάθε μέρα κόσμος απολύεται γιατί δεν υπάρχουν λεφτά στην αγορά. Αυτοί όμως είναι οι πρώτοι που δεν αποδέχονται να κοπεί έστω και 1% του μισθού τους και βλέπουμε ότι κυκλοφορούν και με λιμουζίνες που παίρνουν στο τέλος της θητείας τους. Υποστηρίζουν δε ότι δεν υπάρχουν λεφτά στα ταμεία και πολλά από τα επιδόματα έχουν κοπεί και κοινωφελείς οργανισμοί κινδυνεύουν να κλείσουν επειδή δεν υπάρχει πιθανότητα οικονομικής στήριξης. Όλως παραδόξως υπάρχουν λεφτά για να δίνονται επιδόματα σε αλλοδαπούς που ζουν στη χώρα μας , οι οποίοι σημειωτέον κατάντησαν να έχουν περισσότερα δικαιώματα από ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι πολίτες.

Ένα ρητό λέει: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις». Δεν ειπώθηκε τυχαία και ταιριάζει απόλυτα στη περίπτωση της χώρας μας. Κάθε μέρα ακούω ότι αυτοί που έφταιξαν θα λογοδοτήσουν και θα πληρώσουν και κάθε μέρα βλέπω ότι όχι μόνο τίποτα δεν γίνεται αλλά και το αντίθετο. Όπως ένας φαύλος κύκλος, καταλήγει εκεί που ξεκίνησε.

Τα λεφτά εξαφανίστηκαν με ένα μαγικό τρόπο, αλλά κανένας δεν γνωρίζει πως! Κανένας δεν φταίει, αλλά όλοι πρέπει να αποδεχτούμε το νέο status quo που δημιουργήθηκε. Ε όχι! Δεν γίνεται κάθε φορά κάποιοι άλλοι να ευθύνονται και πάντα να πληρώνουν τα πάντα οι πολίτες. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε να καταστρέφεται το μέλλον μας και να διαλύονται όσα έκαναν οι οικογένειες μας εδώ και χρόνια μόνο και μόνο γιατί κάποιοι αποποιούνται των ευθυνών τους! Δεν γίνεται καθημερινά να βγαίνει ο κόσμος στα κανάλια και να ζητά βοήθεια και στήριξη και κάποιοι να λένε γνωρίζουμε ότι περνάτε δύσκολα και αμέσως μετά να σφυρίζουν λες και δεν έγινε τίποτα! Αυτό που γίνεται διαχρονικά στη Κύπρο, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Δεν γίνεται κάθε φορά να διχάζονται οι πολίτες και κάποιοι άλλοι πίσω από τις κλειστές αθέατες πόρτες να είναι σε κλίμα αισιοδοξίας και αστεεισμού. Όταν όμως πρόκειται για το θεαθήναι και για το τυπικό μπροστά από μια κάμερα διαπληκτίζονται και υποστηρίζουν, ο καθένας με τον τρόπο του, ότι είναι οι σωτήρες της Κύπρου ή τουλάχιστον προσπαθούν να την σώσουν ενώ οι υπόλοιποι είτε έχουν κλειστά τα αυτιά είτε αδιαφορούν και δεν τους λαμβάνουν υπόψη.

Αυτοί που δεν ακούνε είστε όλοι εσείς που καθημερινά «προσπαθείτε» για το καλύτερο, αλλά πάμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν ακούτε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που η μια μετά την άλλη βάζουν λουκέτο και ζητάνε στήριξη! Δεν ακούτε τις οικογένειες που κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο γιατί οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια υπήρχε, παύει να υφίσταται! Δεν ακούτε τους κοινωφελείς οργανισμούς που ζητούν βοήθεια για να συνεχίσουν να συνεισφέρουν στις ευπαθείς ομάδες του τόπου μας. Κυρίως όμως, δεν ακούτε ΕΜΑΣ! Εμάς που αποκαλείτε το «μέλλον» και που αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στο εξωτερικό για μια θέση εργασίας! Εμάς που ενώ θέλουμε να προσφέρουμε δεν μας δίνεται καμία ευκαιρία και δεν ακούγεται η φωνή μας.

Δεν είμαι ειδήμων ούτε να κρίνω, ούτε να καταδικάσω τον οποιοδήποτε. Είμαι ένας απλός πολίτης που ζητά να ακουστεί η φωνή του, αλλά κάποιος να ενδιαφερθεί πραγματικά και όχι απλά για το τυπικό να ακούσω πάλι, καταλαβαίνουμε τη κατάσταση και θα κάνουμε ότι μπορούμε. Για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας πρέπει να υπάρξει ένας πραγματικός διάλογος μεταξύ πολιτείας και πολιτών. Στο μυαλό μου έρχεται τώρα αυτό που είπε και ο Μενέλαος Λουντέμης και ταιριάζει στη δική μας περίπτωση: «Κείνη τη νύχτα σταμάτησαν να ουρλιάζουν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι». Ακούστε μας λοιπόν και μην γυρίσετε τη πλάτη για άλλη μια φορά.