ΑΠΟΕΛ-ΑΕΛ, ένας ποδοσφαιρικός αγώνας που μεταράπηκε σε πεδίο μάχης.

Τα έκτροπα που παρατηρήθηκαν στον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ του ΑΠΟΕΛ και της ΑΕΛ πρέπει κυρίως να προβληματίσουν και εμάς τους πολίτες, αλλά και τις αρμόδιες αρχές. Σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν χθες και σήμερα, ένας οπαδός έχασε το μάτι του από τα χθεσινά επεισόδια, ενώ πολλά αυτοκίνητα καταστράφηκαν, λόγω των επεισοδίων που ξέσπασαν μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων. Να σημειώσουμε ότι στην ανατολική είσοδο στην οποία εισέρχονταν οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ, ξέσπασε μικρή πυρκαγιά και σε συνδυασμό με τα καπνογόνα που είχα ριχτεί ήταν αδύνατη η προσέλευση, ενώ πολλοί αντιμετώπισαν αναπνευστικά προβλήματα.

Παρά τις διαβεβαιώσεις που υπήρχαν, η αστυνομία δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τα χειρότερα. Μερίδιο ευθύνης έχουν και οι δύο πλευρές! Τόσο η αστυνομία που κωλυσιεργούσε και κανείς δεν ξέρει πως κατάφεραν οι οπαδοί των δύο ομάδων να συναντηθούν στον αυτοκινητόδρομο παρά τον κυκλικό κόμβο πάρα των Λατσιών, όσο και μεμονωμένες ομάδες φιλάλθων που εκμεταλλεύτηκαν τη κατάσταση δημιούργησαν αυτά τα τραγικά επεισόδια.

Τέτοια περιστατικά είναι καταδικαστέα! Στο γήπεδο προσέρχονται και οικογενειάρχες με μικρά παιδιά, αν ένα παιδί τραυματιζόταν ή ακόμα χειρότερα θρηνούσαμε θύματα τί θα γινόταν; Δεν γίνεται να αμαυρώνονται κάθε φορά οι ποδοσφαιρικοί αγώνες και να μην γίνεται τίποτα. Παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές σήμερα δήλωσαν ότι θα κάνουν εκστρατεία ενημέρωσης κατά του χουλιγκανισμού για να εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα. Το γήπεδο δεν είναι χώρος εκτόνωσης για τον κάθε ένα που θέλει να ξεσπάσει, είναι χώρος που προσέρχεται χιλιάδες κόσμου για να απολαύσει την ομάδα του να παίζει ποδόσφαιρο. 

Μέχρι πότε θα γίνονται όλα αυτά; Τί ρόλο έχουν οι αρμόδιες αρχές; Γιατί σε άλλες χώρες του εξωτερικού δεν παρατηρούνται αυτά τα φαινόμενα μέσα στα γήπεδα;Δεν γίνεται πάντα να καταδικάζετε τον χουλιγκανισμό και ποτέ να μην λαμβάνετε μέτρα! Δεν φτάνουν μόνο οι συλλήψεις! Κύριοι είναι καιρός να αλλάξετε νοοτροπία πριν θρηνήσουμε θύματα!

12 χρόνια μετά.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, αυτό το όποιο έγινε, έμελλε να αλλάξει όχι μόνο τον κόσμο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, αλλά και όλο το παγκόσμιο. Δύο αεροπλάνα ήταν αρκετά ώστε να ρίξουν τα "στολίδια" της Αμερικής, τους δύο Δίδυμους Πύργους και να βλέπουμε ζωντανά τη πτώση τους, χωρίς να μπορέσουμε να αντιδράσουμε από το σοκ. 

Ένα χτύπημα της Αλ Κάϊντα ήταν αρκετό να κάνει τους Αμερικανούς να λυγίσουν και τον Οσάμα Μπιν Λάντεν να βγαίνει θριαμβευτής. Μάλιστα, ο Λευκός Οίκος είχε τόσο τρομοκρατηθεί που ζήτησαν να εκκενωθεί άμεσα μιας και φοβήθηκαν ότι θα ήταν ο επόμενος στόχος. Από τότε μέχρι και σήμερα τίποτα δεν είναι το ίδιο πια. 

Από τότε ένα κυνηγητό αναζήτησης ξεκίνησε ώστε να βρουν τον υπαίτιο (βλ. Οσάμα Μπιν Λάντεν) και τον ήθελαν είτε νεκρό είτε ζωντανό. Τα πολλά ηχογρφημένα μηνύματα του προκαλούσαν θυμό και φόβο στον αμερικανικό κόσμο και για αρκετό καιρό ζούσαν με το φόβο ότι ένα ακόμα τρομοκρατικό χτύπημα ήταν έτοιμο, για να καταστρέψει εντελώς την χώρα.

Πολλά είναι  τα πράγματα που άλλαξαν όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και σε όλο το κόσμο. Πολύ χαρακτηριστικές είναι δύο περιπτώσεις. Αρχικά, οι έλεγχοι σε όλα τα αεροδρόμια έγιναν πιο αυστηροί και εξωνυχιστικοί. Μάλιστα, σε πολλά από τα αεροδρόμια είσαι υποχρεωμένος να βγάζεις ακόμα και τα παπούτσια σου για έλεγχο και απαγόρευσαν ρητώς, τη μεταφορά υγρών ουσιών μέσα στις βαλίτσες.  Σημαντικό είναι επίσης το έντονο αντιισλαμικό κλίμα που δημιουργήθηκε στον αμερικανικό κόσμο και από τότε βλέπουν με καχυποψία τον ισλαμικό κόσμο και βρίσκονται συνεχώς σε έντονη διένεξη με αυτούς. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κρίση που υπάρχει στη Συρία και οι Αμερικανοί είναι έτοιμοι να επιτεθούν εναντίον της χώρας χρησιμοποιώντας πολλές δικαιολογίες για αυτήν τους την επέμβαση. Προφανώς, ένα τόσο δυνατό χτύπημα τότε, αλλά και πρόσφατα χτυπήμα, όπως η τρομοκρατική επίθεση στον μαραθώνιο της Βοστώνης δεν φαίνεται να πείθει την χώρα και να αλλάξει τακτική. 

Ας ελπίσουμε ότι αυτή η μέρα, 12 χρόνια μετά να θυμίσει τόσο στην Αμερική, όσο και στις υπόλοιπες μεγάλες χώρες (Βρετανία, Γαλλία) ότι τέτοια χτυπήματα μπορεί να απεβούν μοιραία και με τραγικό τέλος με θύματα κυρίως αθώους ανθρώπους και αυτός ο ανεπίσημος πόλεμος που έχει ξεκινήσει μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής δεν θα νικητές, παρά μόνο χαμένους.   

Πολιτεία-Πολίτες σημειώσατε σχέση μηδέν!

Μια κατάσταση που αντί να οδεύει προς το καλύτερο, προχωρά προς το χειρότερο. Ένας φαύλος κύκλος έχει δημιουργηθεί  καιτα ερωτηματικά πληθαίνουν. Τα έξοδα κατέληξαν να είναι περισσότερα από ότι τα έσοδα που μπορεί να έχει μια οικογένεια και ενώ όλοι αναφέρουν για προσπάθειες προόδου δεν βλέπουμε κάποιο αποτέλεσμα.

Το χαράτσι από τη μια να βαραίνει ακόμα περισσότερο τους πολίτες, από την άλλη η ανεργία που έχει φτάσει στο ζενίθ και κάπου στη μέση  μια πολύ μικρή αχτίδα φωτός να μας χαιρετά από μακρυά και να λέει " κάποτε θα έρθει η ανάπτυξη".  Τώρα πότε ακριβώς θα έρθει είναι ένα άλλο αναπάντητο ερώτημα.

Για ποιές προσπάθειες εξυγίανσης μιλάμε όταν τα ποσοστά δείχνουν ότι όσο προχωρά ο καιρός παίρνουμε τη κατιούσα; Πώς μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη όταν είμαστε πολλά βήματα πίσω από αυτή; Η πολιτεία δεν μπορεί να απαντήσει στα ερώτηματα που θίγονται καθημερινά από αγανακτισμένους πολίτες που ζητούν απεγνωσμένα να ακουστεί η φωνή τους και να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα τους.

Δεν είμαι σε θέση βέβαια να διαφωτίσω κανέναν σε όλα αυτά που τον προβληματίζουν, αλλά αυτό το οποίο φαίνεται είναι πως το σύστημα αδυνατεί. Αυτό είναι και το πιο τραγικό. Η απογοήτευση είναι πλέον εμφανής και πιθανόν κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί το τί συμβαίνει γύρω τους. Δεν θέλω να πιστεύω ότι τα αντιλαμβάνονται και δεν έχουν λάβει τα μέτρα τους και αυτό γιατί θεωρώ ότι ακόμα υπάρχει ανθρωπιά. Από τη μια πλευρά υπάρχει ένα σύστημα το οποίο κατακρίνεται και η πλειοψηφία δεν πιστεύει πλέον σε αυτό, και από την άλλη μας ζητούν να δείξουμε υπομονή και εμπιστοσύνη και πως θα έρθουν οι καλύτερες μέρες.

Δεν αμφισβήτησε κανείς τους θεσμούς, τους νόμους και τα πρόσωπα που διέπουν ένα κράτος, αλλά αυτό που συμβαίνει είναι κάτι που χρήζει προσοχής και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Το δημοκρατικό πολίτευμα νοσεί και αυτό είναι που πρέπει να προσέξουν όσοι βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας. Αυτό συμβαίνει διότι, αντί τα προβλήματα να περιορίζονται, αυξάνονται και οι πολίτες βρίσκουν κλειστές πόρτες ώστε να αποταθούν εκεί που χρειάζονται για να ξαλαφρώσουν από το οικονομικό βάρος που έχουν επομιστεί.

Πολιτεία-πολίτες σημειώσατε σχέση μηδέν αγαπητοί μου! Αυτό είναι κάτι που αν δεν αλλάξει θα φέρει ακόμα χειρότερα και αυτό είναι κάτι που μπορείτε να βελτιώσετε, φτάνει να το θελήσετε!

«Κείνη τη νύχτα σταμάτησαν να ουρλιάζουν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι»

Από μικρή θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε, για να διακριθείς και να πρωτεύσεις στη ζωή σου να μην πάψεις ποτέ να ονειρεύεσαι και να προσπαθείς. Με αυτές τις συμβουλές κατάφερα να τελειώσω το σχολείο, το πανεπιστήμιο και τώρα να βρίσκομαι ένα βήμα πριν αποκτήσω το μεταπτυχιακό μου. Πάντα άκουγα ότι οι νέοι είναι το μέλλον του τόπου τους, θα διδαχθούν από τους παλαιότερους και θα προσφέρουν ακόμα περισσότερα. Η ερώτηση μου εμένα είναι, ποιο μέλλον ακριβώς;

Σε ποιο μέλλον ακριβώς θεωρούν κάποιοι ότι μπορούμε να επενδύσουμε και να προσφέρουμε; Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η οικονομική κρίση που δημιουργήθηκε στη Κύπρο κατάφερε όχι μόνο να διαλύσει το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα, αλλά και να φέρει μια σωρεία από κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Το οικονομικό πρόβλημα μπορεί να είναι μεγάλο, αλλά είμαι αισιόδοξη θα μπορέσει να αντιμετωπιστεί. Δεν πιστεύω όμως το ίδιο και για την κοινωνική ζωή της χώρας, γιατί απλά δεν θα γίνει όπως πρώτα. Οι επιπτώσεις λόγω της κρίσης είναι πολλές. Η κυριότερη είναι η ανεργία, που αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς και το μεγαλύτερο ποσοστό βρίσκεται στις ηλικίες μεταξύ των 20 μέχρι και 29 ετών.

Είναι να αναρωτιέται κανείς. Αυτό είναι το μέλλον που ονειρευόμαστε; Ένα μέλλον μάλιστα που δημιούργησαν άλλοι για μας, αλλά εμείς καλούμαστε να διορθώσουμε και σταθούμε ξανά στα πόδια μας; Ζούμε σε μια αβεβαιότητα και βλέπουμε ότι οι κόποι των γονέων μας και οι προσπάθειες μας τόσα χρόνια, βρίσκονται απλά πάνω σε μια κόλλα χαρτί, σε μια κορνίζα, πάνω σε ένα τοίχο.

Καθημερινά, παρακολουθώ στις ειδήσεις και στις ενημερωτικές εκπομπές τους πολιτικούς και άλλους «ειδήμονες», οι οποίοι μιλάνε συνεχώς για λιτότητα, αισιοδοξία και πως πρέπει να στηρίζουν τους νέους γιατί είναι το μέλλον της χώρας.

Όταν βλέπω αυτούς τους ανθρώπους στη τηλεόραση, μου θυμίζουν τους δάσκαλους και τους καθηγητές που είχαμε στο σχολείο που μας συμβούλευαν για το τι πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας, μόνο που εδώ υπάρχει μια εξαίρεση. Αυτοί που τώρα δίνουν συμβουλές, είναι αυτοί που πράττουν τα αντίθετα στη πραγματικότητα.

Μιλούν για ενότητα, για συνειδήσεις και καθαρότητα και είναι αυτοί που συνεχώς διαπληκτίζονται και αλληλοκατηγορούνται για το ποιος τελικά φταίει για τη κατάντια της Κύπρου. Μιλούν για μέτρα λιτότητας και περικοπές και κάθε μέρα κόσμος απολύεται γιατί δεν υπάρχουν λεφτά στην αγορά. Αυτοί όμως είναι οι πρώτοι που δεν αποδέχονται να κοπεί έστω και 1% του μισθού τους και βλέπουμε ότι κυκλοφορούν και με λιμουζίνες που παίρνουν στο τέλος της θητείας τους. Υποστηρίζουν δε ότι δεν υπάρχουν λεφτά στα ταμεία και πολλά από τα επιδόματα έχουν κοπεί και κοινωφελείς οργανισμοί κινδυνεύουν να κλείσουν επειδή δεν υπάρχει πιθανότητα οικονομικής στήριξης. Όλως παραδόξως υπάρχουν λεφτά για να δίνονται επιδόματα σε αλλοδαπούς που ζουν στη χώρα μας , οι οποίοι σημειωτέον κατάντησαν να έχουν περισσότερα δικαιώματα από ότι οι ίδιοι οι Κύπριοι πολίτες.

Ένα ρητό λέει: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις». Δεν ειπώθηκε τυχαία και ταιριάζει απόλυτα στη περίπτωση της χώρας μας. Κάθε μέρα ακούω ότι αυτοί που έφταιξαν θα λογοδοτήσουν και θα πληρώσουν και κάθε μέρα βλέπω ότι όχι μόνο τίποτα δεν γίνεται αλλά και το αντίθετο. Όπως ένας φαύλος κύκλος, καταλήγει εκεί που ξεκίνησε.

Τα λεφτά εξαφανίστηκαν με ένα μαγικό τρόπο, αλλά κανένας δεν γνωρίζει πως! Κανένας δεν φταίει, αλλά όλοι πρέπει να αποδεχτούμε το νέο status quo που δημιουργήθηκε. Ε όχι! Δεν γίνεται κάθε φορά κάποιοι άλλοι να ευθύνονται και πάντα να πληρώνουν τα πάντα οι πολίτες. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε να καταστρέφεται το μέλλον μας και να διαλύονται όσα έκαναν οι οικογένειες μας εδώ και χρόνια μόνο και μόνο γιατί κάποιοι αποποιούνται των ευθυνών τους! Δεν γίνεται καθημερινά να βγαίνει ο κόσμος στα κανάλια και να ζητά βοήθεια και στήριξη και κάποιοι να λένε γνωρίζουμε ότι περνάτε δύσκολα και αμέσως μετά να σφυρίζουν λες και δεν έγινε τίποτα! Αυτό που γίνεται διαχρονικά στη Κύπρο, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Δεν γίνεται κάθε φορά να διχάζονται οι πολίτες και κάποιοι άλλοι πίσω από τις κλειστές αθέατες πόρτες να είναι σε κλίμα αισιοδοξίας και αστεεισμού. Όταν όμως πρόκειται για το θεαθήναι και για το τυπικό μπροστά από μια κάμερα διαπληκτίζονται και υποστηρίζουν, ο καθένας με τον τρόπο του, ότι είναι οι σωτήρες της Κύπρου ή τουλάχιστον προσπαθούν να την σώσουν ενώ οι υπόλοιποι είτε έχουν κλειστά τα αυτιά είτε αδιαφορούν και δεν τους λαμβάνουν υπόψη.

Αυτοί που δεν ακούνε είστε όλοι εσείς που καθημερινά «προσπαθείτε» για το καλύτερο, αλλά πάμε από το κακό στο χειρότερο. Δεν ακούτε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που η μια μετά την άλλη βάζουν λουκέτο και ζητάνε στήριξη! Δεν ακούτε τις οικογένειες που κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο γιατί οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια υπήρχε, παύει να υφίσταται! Δεν ακούτε τους κοινωφελείς οργανισμούς που ζητούν βοήθεια για να συνεχίσουν να συνεισφέρουν στις ευπαθείς ομάδες του τόπου μας. Κυρίως όμως, δεν ακούτε ΕΜΑΣ! Εμάς που αποκαλείτε το «μέλλον» και που αναγκαζόμαστε να καταφύγουμε στο εξωτερικό για μια θέση εργασίας! Εμάς που ενώ θέλουμε να προσφέρουμε δεν μας δίνεται καμία ευκαιρία και δεν ακούγεται η φωνή μας.

Δεν είμαι ειδήμων ούτε να κρίνω, ούτε να καταδικάσω τον οποιοδήποτε. Είμαι ένας απλός πολίτης που ζητά να ακουστεί η φωνή του, αλλά κάποιος να ενδιαφερθεί πραγματικά και όχι απλά για το τυπικό να ακούσω πάλι, καταλαβαίνουμε τη κατάσταση και θα κάνουμε ότι μπορούμε. Για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας πρέπει να υπάρξει ένας πραγματικός διάλογος μεταξύ πολιτείας και πολιτών. Στο μυαλό μου έρχεται τώρα αυτό που είπε και ο Μενέλαος Λουντέμης και ταιριάζει στη δική μας περίπτωση: «Κείνη τη νύχτα σταμάτησαν να ουρλιάζουν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι». Ακούστε μας λοιπόν και μην γυρίσετε τη πλάτη για άλλη μια φορά.

Nικητής να είσαι εσύ!!

Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκινήσεις να γράφεις για ένα τέτοιο θέμα, όπως η νευρική ανορεξία δεν τελειώνεις εύκολα. Μέσα από τις ιστορίες διάσημων προσώπων, αλλά και απλών ανθρώπων πήρα πολλά από τον καθένα τους. Ο καθένας έδωσε τη δική του μάχη προσπάθησε και καταφέρε (τις πλείστες φορές) να βγει νικητής και όλοι έστειλαν ένα μήνυμα:

                               ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ΤΗ ΝΕΥΡΙΚΗ ΑΝΟΡΕΞΙΑ

Για να κερδίσεις λοιπόν πρέπει να κάνεις τα εξής βήματα:

1. Να έχεις θέληση. Έτσι πρώτα εσύ ο ίδιος θα θελήσεις να θεραπευτείς.

2. Ζήτα βοήθεια. Έχοντας κάποιον δίπλα σου είναι πιο εύκολο για σένα να προσπαθήσεις

3. Επισκέψου ένα ειδικό. Με τις δικές του συμβουλές θα δεις ότι σιγά-σιγά θα επανέλθεις.

4.Μπες στο νοσοκομείο. Αν σου ζητήσουν να παραμείνεις για νοσηλεία, μην αρνηθείς, θα σε βοηθήσει περισσότερο.

Μπορεί κάποιες φορές να ξέρουμε εμείς οι ίδιοι ποιό είναι το καλύτερο για τον εαυτό μας, υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι μπορεί με τις επιλογές μας να προκαλούμε κακό από μόνοι μας. Οι περιπτώσεις που σε προηγούμενα άρθρα μου παρουσίασα, ελπίζω να βοηθήσαν και να προβληματίσαν, κάνοντας κάποιους να αναθεωρήσουν τις προηγούμενες σκέψεις που είχαν σχετικά με το σωματότυπο και τη εμφάνιση τους.

Λοιπόν φίλοι μου έχουμε και λέμε. Αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι και όχι όπως τον θέλουν οι άλλοι και φροντίζουμε για το καλύτερο για μας! Για θυμήσου το πρώτο άρθρο που έγραψα τί έλεγε ο τίτλος; 

Αγαπώ τη ζωή!  Κράτα αυτό και συνέχισε!! :)